خداحافظی

شنبه 26/06/1390 بعداز ظهر بابا امیر بلیط داشت و باید میرفت ولی چقدر دلمون نمی خواست بره و خودش بیشتر . اما چاره ای نبود نمی تونستم ناراحتیم را نشون بدم چون امیر ناراحت میشد از طرفی هرچی به کیمیا فکر می کردم می دیدم چقدر توی این دوماه به باباش وابسته شده و اگه بره بیرون و خونه نباشه دنبالش میگرده وای چون من بابام را خیلی دوست دارم و اگه دوروز نبینمش  حس خوبی ندارم کیمیای من هم همین طوره . حالا اگه بره و سراغش را بگیره بگم بابا کی میاد ویا کجاست ؟؟؟؟؟

امروز داشتم دیونه میشدم و هرچه به اینها فکر میکردم همین جوری اشک می ریختم .

دختر گلم چقدر دلم می خواست همیشه 3 نفری دور هم بودیم و بابایی زود درسش تموم میشد و می اومد پیشمون

این دوما ه که با هم بودیم خیلی خوش گذشت و تو خیلی با بابا جور شده بود و بابا باهات زبان تمرین ویکرد وحوصله اش هم بالاست حسابی همه چیز را یادت میداد و تو هم حرف گوش کن بودی و حسابی خودت را توی دلش جا کرده بودی

همش به خودم میگم اگه دوری هم هست به خاطر کیمیا است و اینده اش

ان شااله نتیجه این دوری و فراق را می بینیم و .....خلاصه به خودم دلداری میدم

خلاصه از سرکار کمی زود اومدم خونه تا بتونم امیر را به راه اهن برسونم اون روز جشن تولد دایی بهزاد بود البته با یک روز تاخیر و دایی زحمت کشیده بودند و ناهار تهیه دیده بودند و ما ناهار اونجا بودیم و بعداز ناهار هم  دایی جون کادو گرفتند و کیک خوردیم و کیمیا خانوم هم یک کتاب کادو گرفت البته از طرف خاله مینا . بعدش دایی زحمت کشیدن و امیر آقا را به راه اهن رسوند چون من اصلا حالم خوب نیود و  باور نمی شد دوباره تنها شدم چون من هم به امیر وابسته ام و دوریش خیلی اذیتم میکنم ولی به خاطر وجود تو گلم خاتونم همه را تحمل میکنم حتی اسباب و اثاثیه را جمع میکن و بلافاصله بعداز رفتن امیر میرم خونه بابام چون اگه خونه خودم باشم فقط گریه میکنم و خونه را بدون امیر برام قابل تحمل نیست

خاتونم توبرامون دعا کن تا زود زود این مرحله تموم شه  سه تایی باهم باشیم

خدا به همراهت